Jakob Nieweg was opgeleid als predikant, maar koos toch voor een leven als kunstschilder. Hij tekende en schilderde landschappen, portretten, stadsgezichten maar vooral stillevens.

Nieweg bleef religieus en bewonderde de schepping, had respect voor elke vorm van leven en schilderde alles met een groot gevoel voor detail.
Hoewel Jakob Nieweg voornamelijk autodidact was, heeft de kunstpedagoog H.P. Bremmer grote invloed op hem gehad. Deze leerde hem de werkelijkheid en dan vooral de niet waarneembare, spirituele dimensie ervan, door middel van intensieve observatie van de natuur te doorgronden en te verbeelden. Niewegs stillevens kunnen worden opgevat als moderne varianten van zogenaamde Vanitas schilderijen, waarbij met bijvoorbeeld schedels, gedoofde kaarsen, verwelkte bloemen, zeepbellen, vergane boeken, muziekinstrumenten, klokken of omgevallen glazen de ijdelheid, tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse wordt gevisualiseerd.
De eeuwige cyclus van leven en dood, van bloei en vergankelijkheid, is een steeds terugkerend thema in zijn werk. In veel stillevens gaan symbolen van het leven (bloeiende bloemen) samen met symbolen van de dood (schedels, dode dieren).