Stanislas Victor Edouard Lépine

Net als Johan Barthold Jongkind  begon Stanislas Lépine  zijn artistieke carrière met het het vastleggen van zeilschepen, zee- en havengezichten. In 1855 verhuisde hij naar Parijs en in 1859 maakte hij zijn debuut in de Salon met de tentoonstelling Port of Caen, Moonlight Effect. Stanislas Lépine specialiseerde in Parijs in het schilderen van impressionistische stadsgezichten. Hij koos er steeds weer voor om de rivier de Seine en de oude straten van Parijs vast te leggen. In 1860 ging Lépine in de leer bij Jean Baptiste-Camille Corot. In deze periode ontmoette hij de kunstenaar Henri Fantin-Latour (1836-1904). In het atelier van Corot ontwikkelde Lépine een heel persoonlijke stijl die het midden houdt tussen het classicisme, kenmerkend voor de composities van zijn meester, en de sfeervolle landschappen die typisch zijn voor de impressionisten, zoals blijkt uit werken als Montmartre, Rue Saint Vincent uit 1878 en Le Pont de Mondo uit 1880 (beide in het Musée d’Orsay). Het werk van Stanislas Lépine wordt gewaardeerd om de verfijnde lichteffecten en dromerig natuurlijke sfeer. Lépine wordt beschouwd als een van de voorlopers van het impressionisme.